Obama incarnatie van de duivel?

Op 4 juni 2009 waren de ogen en oren van de (islamitische) wereld met alle aandacht gericht op de speech van Barack Obama in Caïro. Men had hoge verwachtingen van de charismatische en vriendelijk ogende president van het machtigste imperium op aarde. De islamitische wereld was er zeker van dat Obama ook in het Huis van de Islam verandering zou aankondigen.

Moslims werden niet teleurgesteld.
Obama kwam met een boodschap van vrede, samenwerking en vooruitgang. Hij had lof voor de prestaties van de islamitische beschaving op de vele cultuurdomeinen, zoals wetenschap en kunst. Hij deinsde er zelfs niet voor terug de Europese Renaissance afhankelijk te maken van de vorderingen van de vroegere moslims. Hij liet blijken kennis te hebben van de humane en verheven waarden van de islam. Hij wees op zijn verwantschap met de moslims om nog dichter in de huid van zijn moslimpubliek te kruipen. Als slagroom op de taart citeerde hij mooie koranpassages, iets wat zelfs de meest sceptische moslim sympathie voor deze ongewone Amerikaan moest inboezemen. Hij beloofde, naar de regel van de Koran, de waarheid te vertellen. Wel nuanceerde hij dit met de woorden "zo veel mogelijk". En veel waarheid was het niet!

Obama's speech bestond uit de bespreking van zeven 'issues', die we niet allemaal één voor één willen nagaan. Wel wil ik wijzen op een opvallende structuur die door de hele speech als een rode draad loopt. Het is de zorgvuldig geregisseerde afwisseling van de spreekwoordelijke 'wortel en stok': venijnige politiek verpakt in verleidelijke, honingzoete idealen. Arabieren zijn dol op zoet, getuige de vele applausrondes.

Obama begint met het opzoeken van gemeenschappelijkheden en noemt 'mutual interests' en 'consciousness' in de vorm van humaniteit. Je zou bijna zeggen: "wat wil je nog meer?"; alles is koek en ei! Toch heeft Obama een probleem. Dat probleem is terrorisme en steekt op cruciale momenten in de speech de kop op. Wat dat betreft staat Obama op dezelfde voet als zijn voorganger, van wie hij toch zoveel wilde verschillen.

De kernboodschap van de gehele speech komt helemaal aan het einde op pregnante wijze ter sprake. Hij stelt de islamitische wereld voor een keuze: "The easy path or the right path". Waarom resoneren hier de gevleugelde woorden van Bush: "you're either with us or against us."? De makkelijke weg is die van verdeeldheid, wantrouwen en achteruitgang. De juiste weg is die van vertrouwen, samenwerking en toekomst. Het is dan tijdens de bespreking van de zeven kernpunten inmiddels duidelijk geworden wat die wegen concreet inhouden. De makkelijke weg is die van verzet (terrorisme), de juiste weg is die van overgave aan de Amerikaanse wil, waarvan de beloning in materiële vooruitgang ligt.

Om deze 'these' hard te maken, bespreek ik de twee belangrijkste punten voor de moslimwereld: Palestina en Irak, te beginnen bij het laatste. Over Irak zegt Obama met enige moed dat het een gekozen oorlog is, in tegenstelling tot Afghanistan zoals hij ons wil doen geloven. Afghanistan was namelijk ook gewild, want de Taliban hadden destijds na 9/11 de Amerikanen gevraagd om bewijs te leveren voor de betrokkenheid van Al-Quaïda. De VS reageerden daarop met een bommenregen, die ook Nederland heldhaftig ondersteunt. De Veiligheidsraad was tegen, dus de oorlog was gewild. Maar dat terzijde.

Irak was dus een gekozen oorlog waar Obama niet achter staat. Hij meent dat Irak beter af is zonder Saddam (we hebben het gezien!), maar dat diplomatie beter was geweest. Door Thomas Jefferson aan te halen geeft hij aan dat de inval niet 'wijs' was. Jefferson hoopte namelijk dat met macht ook de wijsheid zou groeien. Obama steekt de hand in eigen boezem en verklaart dat zijn land de eigen principes niet mag vergeten. Hiermee refereert hij aan de bestiale martelingen en vernederingen van Iraakse gevangenen in Abu-Ghraib en de gevangenen in Guantanamo. Onmiddellijk daarna maakt hij zich ongeloofwaardig door te menen dat deze overtredingen volgden op grote Amerikaanse emotionaliteit als gevolg van 9/11. Hij neemt zich voor Irak aan de Irakezen over te laten, geen militaire bases te bouwen en geen olie buit te maken. Het eerste gebeurt, mogen we hopen, in 2012 (9 jaar na bezetting!); het tweede is een loze geste, omdat Amerika al genoeg grote bases heeft in de regio en het derde is een leugen, omdat de grote oliecontracten bij Amerikaanse olie-exploitanten liggen.

Maar dit alles is nog niet eens het grootste probleem dat ons moslims dwars zit. Wat pijn doet zijn de miljoenen vergeten Iraakse slachtoffers. 1,5 miljoen doden en 3 miljoen vluchtelingen. Om maar te zwijgen over de bewust geplante haat tussen de bevolking (verdeel en heers) en de totale vernietiging van de gehele infrastructuur en cultuur. In een land met de grootste oliereserves heeft men buiten de groene zone van Bagdad, waar de marionettenregering zetelt, geen reguliere voorzieningen zoals water en elektriciteit. Enorme problemen op alle maatschappelijke vlakken vreten aan het land als een kankergezwel. In welk opzicht is Irak beter af zonder Saddam? Ja, ik was bijna de militie-democratie vergeten, die wreder optreedt dan Saddam ooit heeft gedurft.

Hiermee wordt duidelijk dat Obama's vredesboodschap niet meer is dan de genoemde wortel. Als hij serieus was geweest, dan waren emotionele verontschuldigingen en diepe schaamte meer op hun plaats dan de belofte reeds gestolen olie niet te zullen inpikken! De belofte om te vertrekken is geen welwillend gebaar van Obama, maar pure noodzaak: de brutaliteit ging zelfs zover dat hij ernaar verwees dat een langer verblijf financieel niet haalbaar is! De vernedering kan niet groter en toch blijft men klappen. Er is een Arabisch spreekwoord dat vrij vertaald luidt: "door herhaling leert (zelfs) de ezel". Gek genoeg leren de Arabieren nooit. Dat geeft te denken.

Het andere kernpunt dat ik wil behandelen is het centrale probleem in het Midden-Oosten: de Israëlische bezetting. Ook hier zien we dezelfde aanpak: mooie woorden gevolgd door giftige aansporingen. Obama begint met de oeroude bevestiging van de 'speciale band' met Israël. Ik vraag me af wat die band zo speciaal maakt. Welke heilige alliantie is hier aangegaan? Of is het puur pragmatiek: Israël als voorpost en belangenbehartiger van Amerika. Beide lijken juist: er is een merkwaardige religieuze band, geschapen door de zogenaamde zionistische christenen die met miljoenen de Wederkomst van Jezus proberen te versnellen door het Heilige Land "van de Nijl tot de Eufraat" te realiseren. Wat dat betreft kunnen we nog wel wat verwachten. Daarnaast moet niet ontkend worden dat Israëls aanwezigheid de Arabische wereld parten speelt en een wederopstanding van het vervlogen Islamitische Rijk verhindert. Om maar te zwijgen over de materiële belangen, zoals olie- en wapenhandel.

Wat heeft Obama ons nog meer te melden over Israël? Ten eerste dat Israëls bestaan gelegitimeerd is door een pijnlijke geschiedenis van de joden. Daarmee is een nieuw lijden van moslims goedgepraat! Maar Obama zou Obama niet zijn als hij niet ook een toezegging aan de moslims deed. Israël moet namelijk volgens hem het lijden van de Palestijnen, als gevolg van 60 jaar bezetting, erkennen. Tja, daar zullen ze daar in Gaza veel aan hebben. Moet Israël het lijden erkennen of de rechten?

Maar, zo vervolgt Obama richting de moslims: "probeer het van twee kanten te bekijken"! Aan beider aspiraties moet worden tegemoetgekomen. De oplossing is dus twee staten. Mooi, maar dat hoorden we zelfs van Bush en hij was de allereerste president van de VS die het zei; dat was echt groot nieuws! Welnu, Obama belooft persoonlijk deze oplossing na te streven. En dan komt het gif: De Palestijnen moet hun verantwoordelijkheid nemen en de wapens neerleggen! "Resistance through violence is wrong and killing does not succeed". De aap uit de mouw: geen verzet, want het werkt niet! Ten eerste werkt het wel (vgl. alle bevrijdingen!) en ten tweede: beoordelen we de legitimiteit van verzet aan het succes ervan of aan het recht? Volgens de VN mag elke bevolking zich (ook met geweld) verzetten tegen een bezettende macht. Bovendien, sinds wanneer worden landen bevrijd zonder geweld? Obama nam, terecht, zelf het woord 'occupation' in de mond dus wat is zijn probleem? JHWH mag het weten!

Het lachwekkende en trieste tegelijkertijd is dat hij de Palestijnen een pijnlijke vergelijking voor houdt: de zwarte slaven hebben zich ook zonder geweld bevrijd!! Wiens klomp breekt niet bij een dergelijke denigrerende en beledigende opmerking? Is dit hoe Obama de 'hearts and minds' van moslims denkt te winnen? "Palestijnen, hou nog even 300 jaar vol. De vreedzame bevrijding van slavernij is ophanden"! Dit is niet alleen een belediging aan het adres van de moslims maar ook aan die van de nazaten van de negerslaven in Amerika, die Obama zijn zege hebben bezorgd. Volgens Obama hielden zij hun idealen hoog en konden zij zich daardoor uiteindelijk toch bevrijden. Alsof die arme voorouders ook maar de kans hadden om zich met geweld te verzetten. Alles wat zij konden doen was zingen. Deze woorden tonen aan dat Obama niet alleen geen African-American is, maar ook dat hij er geen enkele voeling mee heeft. De mooie woorden smaken bijzonder bitter en ik moest er bijna van kotsen...

Hamas en de moslims moeten volgens Obama begrijpen dat "violence is a dead end". Het is geen teken van moed om raketten richting slapende kinderen te schieten of oma's in bussen op te blazen. Het is ook geen manier om morele autoriteit te verkrijgen. Wij stellen Obama de vraag of het bombarderen van gevluchte kinderen, vrouwen en ouderen wel moedig is. En verkrijgt Israël moreel aanzien door fosforbommen in dichtbevolkte wijken te laten vallen? Is het met bulldozers vlak maken van hele wijken misschien een teken van moed? Of het vernederen van vrouwen en mannen bij controleposten op eigen grondgebied? Misschien is de scheidingsmuur een teken van hoogwaardige moraliteit. We weten niet met welke morele maatstaven Obama meet. Of misschien toch: materiële belangen, pragmatiek.

Krijgen de Palestijnen dan helemaal niets van Obama? Jawel, "The US does not accept the legitimacy of continued Israëli settelements". Halleluja! Niet de honderden nederzettingen die de Jordaanoever tot gatenkaas maken, zijn het probleem, maar de legitimiteit van de voortgezette nederzettingenbouw! De emotionele Arabische zaal klapt voor de zoveelste keer zonder het Engels te verstaan. Overigens waren de aanwezigen uitgenodigd, dus vooraf geselecteerd, zodat er geen schoenen door de zaal zouden gaan. Met deze opmerking laar Obama voor de zoveelste keer in zijn speech duidelijk blijken dat hij niets nieuws brengt, behalve betere retoriek dan zijn stotterende voorganger.

Tot slot nog iets over de Koran. Obama citeerde in zijn speech een aantal keer uit de Koran. Daarbij koos hij voorzichtig de juiste passages. Men vraagt zich af waarom hij niet ook de gewelddadige passages citeert. Als de Koran voor hem zoveel respect verdient, waarom verontschuldigt hij zich dan niet namens Amerika voor het door Amerikaanse soldaten verscheuren, besmeuren en doorspoelen van het Allerheiligste Boek van de moslims, met wie hij toch een nieuw begin meent te willen maken?

Om dit pijnlijke artikel te beëindigen, wil ik de gekozen titel nader toelichten. Satan is iemand wiens taak het is om de mensheid te verleiden tot het Kwade. Daarbij schuwt hij geen middel. Kenmerkend voor deze middelen is dat zij de mens een beter resultaat van een bepaalde keuze voorhouden dan in werkelijkheid het geval is. Daarbij speelt hij in op menselijke neigingen. Welnu, dit beeld is op een treffende wijze van toepassing op Obama's speech. Hij verleidt de moslims tot het opgeven van verzet en de overgave aan Amerika en stelt hen vooruitgang en samenwerking in het vooruitzicht. Het middel dat hij daarvoor gebruikt is de taal, iets dat bekend staat onder de naam retoriek. Hij stelt de moslim voor een moeilijke keuze: overgave en welvaart aan de ene kant en verzet (met als gevolg vernietiging) aan de ander kant. De harde keuze is versluierd met idealen die we allemaal nastreven: vrede, vooruitgang, vrijheid...

Wat Obama, Amerika en het Westen in het algemeen niet begrijpen, is dat de (ware) moslim geen pragmatist kan zijn die zijn plicht verzaakt met het oog op materieel gewin. Die plicht is in dit geval verzet en bevrijding van islamitisch land.

In Amerika dachten sommige hysterische Obama-fans dat ze van doen hadden met Christus zelf. De moslim kent de verleidingen van de duivel maar al te goed en herkent diens gezicht in Obama.