Revolutie in Egypte: een taaie dictatuur

Recentelijk schreef ik op dit blog dat na de revolutie in Tunesië Egypte spoedig zal volgen. Ruim een week geleden gebeurde dit en terwijl ik dit schrijf kijk ik naar Al-Jazeera en zie ik dat de chaos die vanmiddag begon elk moment in een bloedbad kan uitlopen. Hoe te schrijven over een zich voltrekkende revolutie met bijbehorende chaos en bloed? Het is alsof iemand tijdens de lynchpartijen van de Franse Revolutie iets zinnigs probeert te zeggen.

Revolutie in Tunesië: wederom ontmaskering van het Westen

Toen in de zomer van 2009 duizenden Iraniërs de straat op gingen om te protesteren tegen vermeende verkiezingsfraude van de zittende president Ahmedinejad, stortte het Westen zich massaal op de gebeurtenissen en liet geen middel na -- inclusief Twitter -- om de protesten te laten omslaan in een revolutie, opdat het islamitische regime kon worden afgezet. Zowel politiek als media zetten zich ijverig in om de protesten een geest van democratie en vrijheid in te blazen. De protesten werden spoedig in de kiem gesmoord en men ging over op demonisering van het regime door beelden en foto's van bebloede demonstranten wekenlang de ether rond te laten gaan. Het hielp allemaal niets: Ahmedinejad zit er nog altijd, geen vuiltje aan de lucht!

Contrasteer het bovenstaande met de verse gebeurtenissen in een andere (ditmaal een bevriende seculiere) dictatuur: Tunesië.