Toen in de zomer van 2009 duizenden Iraniërs de straat op gingen om te protesteren tegen vermeende verkiezingsfraude van de zittende president Ahmedinejad, stortte het Westen zich massaal op de gebeurtenissen en liet geen middel na -- inclusief Twitter -- om de protesten te laten omslaan in een revolutie, opdat het islamitische regime kon worden afgezet. Zowel politiek als media zetten zich ijverig in om de protesten een geest van democratie en vrijheid in te blazen. De protesten werden spoedig in de kiem gesmoord en men ging over op demonisering van het regime door beelden en foto's van bebloede demonstranten wekenlang de ether rond te laten gaan. Het hielp allemaal niets: Ahmedinejad zit er nog altijd, geen vuiltje aan de lucht!
Contrasteer het bovenstaande met de verse gebeurtenissen in een andere (ditmaal een bevriende seculiere) dictatuur: Tunesië.
Ruim vier weken geleden stak de 27-jarige Tunesiër Bouazizi zichzelf voor het parlementsgebouw in brand. Aanleiding: zijn groentekarretje werd in beslag genomen door de politie waardoor hij zijn broodwinning verloor. Bouazizi was een afgestudeerde die net als duizenden andere jongeren moest accepteren dat zijn academische graad hem niets had opgeleverd in een land waarin de president Zine al-Abidien bin Ali samen met zijn maffiose familie alle rijkdommen van het land naar zich toe had getrokken. Hierop ontstak de spontane woede van de Tunesische jongeren met als resultaat vier weken lang demonstraties tegen onderdrukking, armoede en uitzichtloosheid. Het voorlopige resultaat is 78 doden en een gevluchte president. Daarmee is binnen een recordtijd (bijna) een einde gekomen aan 23 jaar dictatuur: een wereldhistorische gebeurtenis, eentje die de aandacht verdient van het 'vrije' en 'democratische' Westen, zou je zeggen...
Deze gebeurtenis is onvergelijkbaar groter en belangrijker dan de verkiezingsprotesten van 2009 in Iran. Ten eerste omdat het de eerste is in de Arabische wereld sinds de onafhankelijkheid van de Westerse onderdrukkers in de jaren '50-'60. Ten tweede omdat het een spontane volksrevolutie is die de kracht van een vrij volk demonstreert en dus vergelijkbaar met de eeuwenlang bejubelde Franse Revolutie (die in wezen een broodrevolutie was die veel bruter verliep). En tot slot omdat het een zeer belangwekkende precedent representeert met mogelijk grote gevolgen voor de gehele Arabische wereld en bijgevolg de hele wereld. We hebben de afgelopen dagen reeds 12 vergelijkbare zelfmoordpogingen gezien, waarvan de laatste vandaag (een 50-jarige advocaat) in Egypte daadwerkelijk met de dood is afgelopen. De Arabische dictators wisten niet hoe snel ze zichzelf moesten behoeden voor eenzelfde lot als dat van Zine al-Abidien bin Ali en begonnen onmiddellijk verlichtende maatregelen te nemen om hun onderdrukte volken te paaien. Prijzen en belastingen gingen hard omlaag. De storm is nog niet voorbij en de Arabische volkeren beginnen licht aan het eind van de zeer lange tunnel te zien en hebben Tunesië als voorbeeld. Er is niet veel voor nodig om de lijdende Arabische volkeren in één keer tot ontploffing te brengen: zij leven immers reeds decennialang in vernedering, zowel van buitenaf (Westen en Israël) als van binnenuit (dictatuur).
Om terug te komen op het kernpunt van deze bijdrage: waar blijft de Westerse blijdschap om deze unieke en onverwachte vrijheidsrevolutie in een land en regio waar dit praktisch onmogelijk werd geacht? Waar blijft de media-aandacht en de politieke steun aan het Tunesische volk dat weliswaar heeft afgerekend met de dictator maar nog steeds niet af is van de dictatuur? Waar blijven de foto's en beelden van de 78 overhoop geschoten demonstranten. Op YouTube vindt men veel meer en wredere beelden uit Tunesië dan die van de stervende Iraanse demontrante Neda die destijds een waar internetfenomeen was geworden. Waar blijft het internetfenomeen Bouazizi (en de andere 77) die in zijn eentje een einde maakte aan een 23-jarige dictatuur?
De reactie uit het Westen is vergelijkbaar met een grafstilte, en inderdaad hebben we met een dode te maken, namelijk moraliteit. Moreel bewustzijn (geweten) is in het Westen een zeer langzame en stille dood gestorven, alle normen- en waardenflauwekul ten spijt. Men heeft altijd de mond vol van vrijheid en bedoelt eigenlijk "vrijheid voor ons" en eerder "vrijheid voor mij". Als het aankomt op werkelijke vrijheid voor onderdrukte volkeren die we niet zo mogen, dan is vrijheid ongewenst. Frankrijk, tot enkele dagen geleden nog het meest 'bevriende' land met Tunesië, heeft de gevluchte 'vriend' en ex-president de toestemming geweigerd om op haar bodem te landen. Niet omdat het een dictator betrof, maar omdat Frankrijk feilloos aanvoelde dat hij had afgedaan en niet meer van nut kon zijn. Bin Ali moet een zeer pijnlijke dolksteek in zijn rug hebben gevoeld. Uiteindelijk stemde het nog corruptere Saoedi-Arabië toe de met 1,5 ton goud en 20 miljard euro gevluchte despoot en zijn even corrupte vrouw te ontvangen.
De VS, die nooit nalaten hun neus in andermans zaken te steken, volstonden met een nietszeggend commentaar waarin men kon melden dat men "de wil van het Tunesische volk respecteert". Als dat zo was dan hadden de VS Tunesië moeten binnenvallen en niet Irak. Maar het is natuurlijk geen geheim dat Tunesië een NAVO-basis herbergt en een VS-vliegdekschip in de nationale wateren heeft dobberen. Ook is het geen geheim dat het Tunesië van Bin Ali in het Westen werd beschouwd als zeer nuttige bondgenoot en buffer tegen het 'islamitisch fundamentalisme'. Of dit zo blijft moeten we afwachten, want het politieke steekspel tussen de dictatoriale partij van Bin Ali en de overige echte en marionettenoppositie is nog in volle gang. het Tunesische volk laat in ieder geval blijken politiek zeer bewust te zijn getuige de opnieuw oplaaiende demonstraties tegen de oude garde die met buitenlandse hulp en achterbakse politiek nog altijd probeert de touwtjes in handen te houden. Vele in het verleden door Bin Ali verbannen politici, onder wie de islamistische Rachid Ghannouchi (Londen) en mensenrechtenactivisten hebben reeds verzekerd op korte termijn naar hun land teug te keren om mee te werken aan een nieuw Tunesië.
Ik weet zeker dat het Westen op de achtergrond zeer zenuwachtig is en alle politieke middelen inzet om de dictatuur in Tunesië te beschermen. Men wil namelijk geen Iraanse revolutie à la Khomeini. Het feit dat men niet militair heeft ingegrepen (zoals in de jaren '90 in Algerije) geeft aan dat men zich geen zorgen maakt om een islamitische revolutie. Dat is een geruststelling, maar eentje van korte duur. Alle wijzers in de Arabische wereld wijzen namelijk in eenzelfde richting: Islam! Zo niet in Tunesië dan in Egypte. De tijd zal het leren, maar of het Westen het ooit zal leren...? Ik betwijfel het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten