Leviathan ontmaskerd

Het Westen is inherent gewelddadig jegens de Ander. Deze gewelddadigheid wordt gemaskeerd en in stand gehouden door universeel-humanistische retoriek, gestoeld op de verraderlijke en verleidelijke Verlichtingsidealen. Deze retoriek dient de ongebreidelde vermeerdering van Macht.


Het zijn boude en ongefundeerde beschuldigingen. Zij zouden uit de mond van een terrorist kunnen vloeien. Maar juist deze gedachte drukt de gewelddadige aard van het westerse denken uit: Hij die het waagt het superieure Westen op welke wijze dan ook schade te berokkenen zal als terrorist door het leven gaan en zijn einde ofwel onder marteling ofwel onder een regen van ‘smart bombs’ tegemoet zien.

Ik loop te hard van stapel. De westerse beschaving is toch de bakermat van wetenschap, techniek, mensenrechten, vrijheden, de rechtstaat en nog veel meer? Dit zijn inderdaad prachtige en lovenswaardige menselijke prestaties. In welk niet-westers land geniet men een menswaardiger leven dan in het vrije Westen? Gaat niet de meerderheid van de wereldbevolking gebukt onder dictatoriale regimes die de onderdaan alle vrijheid ontnemen en in een zee van oorlog en armoede storten? Ook dit is juist. Hoe kun je dan tot deze abjecte gedachten komen en het Westen beschuldigen van je eigen falen in de race der beschavingen? Als het Westen zich met de rest van de wereld bemoeit dan is dit altijd met goede bedoelingen en de bemoeienis komt op de lange termijn ten goede van de ander. Bovendien, globalisering is een factum waaraan niemand, ook het Westen niet, zich kan ontrekken. Kritiek op het Westen is een uiting van wanhoop jegens de eigen mogelijkheden. Het Westen streeft er juist naar die mogelijkheden voor eenieder te vergroten door ontwikkelingshulp, democratisering en internationalisering van de vrije handel.

Dit is een overtuigend betoog dat moeilijk valt tegen te spreken, laat staan te weerleggen. Ik zal dit dan ook niet proberen. In plaats daarvan wil ik in de richting wijzen van iets dat boven het Westen zelf uitstijgt en dat haar en de rest van de wereld in de greep houdt en stuurt. Het is geen kwestie van goede wil, mogelijkheden, omstandigheden of waarheid. Het is de aard van de in de techniek gestolde Geest. Mijn intellect kan hiervoor niet bogen op originaliteit. Het vereist de scherpste en meest bezonnen geest om door te dringen tot het wezen van een cultuur. Daarbij komt dat wanneer dit gebeurt door een outsider een onbehaaglijk vermoeden van vooringenomenheid niet kan uitblijven. De Westerse cultuur kan daarom het beste van binnenuit worden benaderd. In het Arabisch kent men een spreekwoord dat vrij vertaald luidt: “En een getuige uit hun midden heeft getuigd…”; dat wil zeggen: wanneer van binnenuit wordt getuigd, wint de getuigenis aan authenticiteit en waarheid.

Ik heb mijn getuige gevonden in de krachtigste geest van de twintigste eeuw: de Duitse filosoof Martin Heidegger. Zijn diagnose van de Westerse ‘zijnsgeschiedenis’ wijst op intrigerende wijze de pijnpunten aan van een zelfingenomen Geest, die niet van bezinning weet en die slechts zichzelf wil. De andere Duitser Nietzsche zag de aard van de Westerse cultuur gelegen in de ‘Wil tot Macht’. Heidegger herformuleert dit als de ‘Wil die alleen maar zichzelf wil’.

Het is deze treffende karakterisering die zo tekenend is voor alle wereldbepalende gebeurtenissen van onze tijd. Wat wil de individuele Nederlander, Europeaan of wereldburger? Een gelukkig leven? Waarin wordt dit gezocht? In de kleine sfeer van het rijke gezinsleven en in de grote sfeer van de macht. Beide zijn doordrongen van de drijfveer continu meer te willen. In de kleine sfeer meer luxe, in de grote sfeer meer invloed. Daarbij is onmiddellijk in te zien dat de kleine sfeer slechts kan bestaan bij de gratie van de grote. Ook inzichtelijk is, dat een verzameling van individuele willen tot moordende concurrentie leidt. In een container van ‘wilsquanta’ is iedereen ieders vijand: zo kan ‘Jan modaal’ zich afreageren op de grote ‘graaiers’ in de top van het politieke bedrijf en het bedrijfsleven. De machtigen op hun beurt consolideren hun macht met behulp van klantgerichte reclame: “Wij doen het allemaal voor u”.

De democratische orde – bureaucratie – dankt haar legitimering aan de rondzingende abstracte idee van de gelijkheid. Alle burgers zijn gelijk voor de wet. Verder hebben alle burgers in principe gelijke kansen op machtsposities. De indruk ontstaat dat de burgers verzameld zijn in een zelfgekozen systeem dat zij volgens een algemene wil beheren. In feite leidt dit systeem van bureaucratie een eigen leven: het is regelgeleid. Dat wil zeggen, het regelt zijn eigen instandhouding door zich over alles te verbreiden. Ter wille van deze vermenigvuldiging dienen alle machtsposities functioneel te zijn: zij worden bemand door anonieme functionarissen. Ter wille van de functionaliteit en de efficiency van het ‘staatsapparaat’ – het woord zegt het al – wordt alles gelijkgemaakt: het geheel is rationeel.

Deze constellatie is een houdgreep waarin zowel staat als individu gehouden zijn: beide worden geleid door de wil tot meer die gebaat is bij uniformiteit: de gelijkschakeling van individuele willen: een eenheidsworst. Niet voor niets willen wij allemaal hetzelfde: de markt is de ruimte ter botviering van de individuele wil. De markt kan daarom nooit ophouden zich te vermeerderen: kapitalisme is een uitdrukking van de zichzelf willende wil tot meer.

De staat breidt haar macht uit tot in de intiemste vertrekken van haar burgers en tot in de verst afgelegen uithoeken van de globe, het een niet zonder het ander: de aanwezigheid in Irak en Afghanistan en de groeiende activiteit van de inlichtingendienst zijn twee kanten van dezelfde medaille. De staat moet dit spel 'meespelen' om de Westerse hegemonie in stand te houden, daarmee haar zelfverklaarde doel voorbijschietend: de vrijheid en veiligheid van de eigen burgers. Het Westen draait in een cirkel rond waar geen begin en geen einde is, alleen een ‘nog meer’.

Deze cirkelgang van zichzelf vermeerderende macht kan niet zondermeer in stand worden gehouden: het heeft zowel productiekracht als brandstof nodig. De productiekracht wordt geleverd door de techniek; de brandstof en de afvalput is de Ander. Hoe is het mogelijk dat Irak de brandstof levert voor haar eigen vernietiging? En dat in naam van een komend heil genaamd ‘democratie’! Hoe zijn een miljoen slachtoffers, drie miljoen vluchtelingen, algehele vernietiging, cultuurroof en oliepiraterij gerechtvaardigd in de naam van democratie, die de mens nu juist voor deze zaken claimt te behoeden? Het antwoord ligt in de leugenachtigheid van de democratie zelf.

Ter verdere illustratie kunnen we de blik werpen op een ander onrecht dat binnen de landsgrenzen van ‘Holanda’ plaatsvindt. Hoe wordt hier omgegaan met de Ander? Bij deze vraag ben ik zelf als de Ander inbegrepen. Mijn ervaringen met Nederland zijn gemengd. Aan de ene kant dank ik aan haar de mogelijkheid tot het schrijven van dit essay: Was in mijn vaderland Marokko mijn geest dusdanig verruimd dat ik in staat was geweest te zien wat ik nu zie? Het is niet ondenkbaar, maar ook niet zeer waarschijnlijk. Dankzij Nederland ben ik op de breuklijn gaan staan van twee culturen die, in hun confrontatie, naar mijn sterke vermoeden de toekomst van de gehele mensheid zullen bepalen. Wie denkt dat ik het opkomende Azië voor het gemak over het hoofd zie, wil ik meegeven dat de ontwikkelingen aldaar zich bewegen in de richting van een totale overgave aan de westerse geest. China en India zijn geen concurrenten van de westerse cultuur; als economische concurrenten vormen zij juist de affirmatie van haar hegemonie: Azië heeft zich overgegeven aan de westerse Wil.

Dit verklaart tevens waarom de islam zo’n vijand kan zijn: Het koppige verzet tegen de westerse hegemonie. Overal waar verzet opduikt reageert het Westen als een bezetene. De term ‘terrorisme’ dient als ‘jodenster’ ter markering van het doel en de legitimering van diens vernietiging. Hoe kan het anders dat alle landen die een appeltje te schillen hebben met sektarische of ongewenste lieden niet weten hoe snel ze moeten grijpen naar de kwalificatie ‘terrorist’? Slechts het uitspreken van het woord rechtvaardigt onmiddellijk en onvoorwaardelijk geweld. De vrijheidsstrijder is letterlijk en figuurlijk ten dode opgeschreven. Dit valt niet los te zien van de ontideologisering van de wereld. Het Westen duldt geen ideologieën die de vrije markt en dus Wil tot macht in de weg staan. De islam wordt beschouwd als een dergelijke 'ideologie' die zich niet wil laten gelijkschakelen: het is daarom achterlijk en terroristisch. Het dient uit de weg geruimd te worden. Militaire aanvallen in het buitenland en provocatie in het binnenland zijn het devies.

Nederland is het land der provocatie. Nederland wordt ervan beschuldigd een broeinest te zijn van ‘islamofobie’. Deze beschuldiging wordt gestaafd door voor Nederland beschamende rapporten over mensenrechtenschendingen. Het ‘integratiebeleid’ is met andere woorden een onderdrukkingsbeleid. Verder valt niet te betwisten dat dit beleid gericht is op die taaie moslims met hun achterlijke ideologie: Wilders drukt slechts uit wat de gevestigde partijen politiek incorrect achten. Achter de schermen voeren zij in stilte uit wat Wilders hoopt: verdere assimilatiedruk op de achterlijke Ander. Wat niet met zoveel woorden gezegd wordt, dat wordt in praktijk gebracht: een kwestie van goede marketing en communicatie. Wat politiek correct is stoelt niet op algemeen aanvaarde fundamentele normen en waarden maar op de peilingen van Maurice de Hond.

De deelnemers aan de polls laten zich leiden door de media en niet door enige norm of waarde. Beter gezegd: de media bepaalt wat goed is en wat niet door haar selectie van het nieuwswaardige. Moslims vallen op doordat zij anders zijn. Dat maakt ze slecht en dus halen ze het nieuws. Het is een cirkel van onheil. De cirkel wordt versterkt door een enkele populist die het anders-zijn als een angstaanjagende eigenschap karakteriseert: die moslims moeten zich aanpassen. Dat wordt dan vanzelf de ‘wil van het volk’.

De gevestigde politiek op haar beurt bedient ‘de burger’: ‘cliëntisme’ is de naam die Rouvoet eraan gaf – maar ook hij kan er niet aan ontkomen wil zijn gedateerde christendom een stem hebben. Één – weerzinwekkend – woord is voldoende om dit cliëntisme tot uitdrukking te brengen: ‘burgerservicenummer’.

Waarom is de integratie mislukt? Een gerespecteerde onderzoekscommissie kwam tot een tegengestelde conclusie. De tweede en derde generatie allochtonen – onder wie ondergetekende – spreken (accentloos) Nederlands, bezoeken steeds meer het hoger onderwijs en nemen goede posities in de maatschappelijke ladder. Waarom vormen een handjevol raddraaiers in Utrecht of Gouda en hooguit enkele tientallen nikabs het middelpunt van het ‘integratiedebat’? Waarom is elke nuance weg uit een zo belangrijk maatschappelijk vraagstuk? Onderbuikgevoelens en het groeiende onbehagen over de islam, zal men zeggen. Waar waren deze gevoelens tien jaar geleden? Hoe kan een land zo snel omslaan? Of is het geen omslag maar slechts de uiting van een volksaard? De omslag wordt gezocht in ‘11 september 2001’. Maar waar is de westerse analytische rationaliteit gebleven die de zaken altijd goed van elkaar onderscheidt? Irak, Afghanistan en alle moslimminderheden in het Westen moeten tot de dag van vandaag vernietiging, onderdrukking en angst ondergaan voor een geïsoleerde daad van een marginale beweging. Collectieve straffen waren toch van dictaturen te verwachten en niet van volwassen democratieën? Ik ben daarom geneigd te denken dat er geen wezenlijk verschil is tussen de twee: democratieën zijn broeinesten van verkapt racisme en dictatuur.

Alweer een schaamteloze beschuldiging. Wellicht schaamteloos maar daardoor niet minder noodzakelijk. Noodzakelijk omdat het een inherente contradictie aanwijst in de westerse geest en daarmee in de Nederlandse: universalisme en racisme. Sinds de Nieuwe Tijd en de daarmee gepaard gaande kolonisering van de Ander, wordt kolonisatie gerechtvaardigd op grond van een hoger staand cultureel peil dat te danken is aan de ontdekking van de universele ratio. Descartes, de vader van de moderne tijd, bracht dit universalisme van de ratio tot uitdrukking door te menen dat iedere mens gelijkelijk het vermogen van de rede toekomt. Slechts het juiste of onjuiste gebruik ervan maakt verschil. Zijn methode moest het juiste gebruik illustreren: resultaat was een wereldbeeld waarin de ratio de wereld aan zich onderwerpt: de geboorte van de wil tot overheersing, de wil tot macht. Tevens de geboorte van de rationele discriminatie.

De koloniale machten, waaronder Israël, hebben altijd het argument aangevoerd dat de Ander, vanwege het ontberen van de rede – of op zijn minst het bezitten ervan in mindere mate – zijn eigen ontwikkeling en vooruitgang niet zelf kan bewerkstelligen. De verlichte Westerling schiet hem te hulp en cultiveert de aarde en oogst haar vruchten: dit is de opdracht van God. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook de islam de cultivering van de aarde voorschrijft; met het verschil dat dit nooit en te nimmer Onrecht kan rechtvaardigen. De verlichte westerling heeft kennelijk een ander begrip van recht en onrecht: deze bestaan slechts op het papier der wet.

Dat brengt mij tot slot op het belangrijkste papiertje van de Nederlandse democratie: de Nederlandse Grondwet. Niet toevallig drukt juist deze grondwet genoemd racisme uit, maar uiteraard wel onopvallend. In een onnavolgbaar boek, getiteld ‘Omerta’ , wordt het belangrijkste artikel uit de grondwet aan een filosofische blik onderworpen. De eerste volzin van het eerste artikel uit de grondwet luidt:

“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld.”

De auteur wijst erop dat in deze universeel-humanistisch ogende zin sprake is van een dubbele discriminatie, namelijk tussen overheid en burger en tussen burgers onderling. Wat het eerste betreft: er wordt door de passieve grammaticale constructie verzwegen door wie de gelijke behandeling geschiedt. Dit is uiteraard de overheid, maar waarom wordt dit verzwegen? Omdat de overheid niet gelijk is aan haar burgers: zij discrimineert zonder dat dit mag opvallen. De universele gelijkheid van de democratie blijkt niet zo universeel: de overheid discrimineert tussen zichzelf en haar burgers.

Belangrijker voor onze bespiegelingen is de tweede ongelijkheid die in de Nederlandse identiteitsstichter ongezegd ter sprake komt. Deze komt tot uitdrukking in het zinsdeel ‘in gelijke gevallen’. Hierin schuilt een vrijbrief voor de wetgever om te discrimineren naar eigen inzicht: wat ongewenst is kan in de clausule ‘ongelijke gevallen’ worden ondergebracht. Zo kun je de moslims toch discrimineren door allerlei wetten in te voeren die hun godsdienstvrijheid beperken. Je legitimeert dit door te zeggen dat moslims niet gelijk hoeven te worden behandeld omdat ze de gelijkheid der godsdiensten niet aanvaarden: Zij zijn geen gelijke gevallen. Zoals ‘Omerta’ zegt:

Het nu opdoemend verlangen om dit artikel uit de Grondwet te schrappen, ten einde een lastige bevolkingsgroep zoals de moslims te discrimineren, is overbodig. Je kunt ze discrimineren op basis van dit artikel – zoals je er iedere gewenste discriminatie op kunt baseren. (Omerta, p.87)