Wat kost een allochtoon?

De PVV leeft van de emotie, de onderbuikgevoelens, de angst en vooral de schizofrenie van de gevestigde orde. Tegenover het rationele systeem van de bureaucraten profileert Wilders zich als de vervelende en heldhaftige luis in de pels die het systeem en vooral zijn functionarissen voortdurend confronteert met hun gespletenheid en het gevolg daarvan, radeloosheid en besluiteloosheid. Dat spreekt de steeds dieper in het systeem ondergedompelde burger aan. Het zou daarom verkeerd en oppervlakkig zijn het succes van Wilders volledig toe te schrijven aan het onderscheid rationaliteit-emotie.


Tegen de achtergrond van de vertwijfeling bij zowel volk als bestuur moet ook Wilders' vraag naar de kosten van allochtonen anders worden bezien. Tot nu toe beperkt men zich in media en politiek tot vragen die betrekking hebben op de (principiële) juistheid of onjuistheid van Wilders verzoek om de allochtoon te taxeren en de wenselijkheid of onwenselijkheid van een tegemoetkoming aan dat verzoek. Voorstanders vinden dat alles onderzocht moet kunnen worden en sommigen menen zelfs dat dit allang is gebeurd. Tegenstanders beroepen zich op principiële, humanistische argumenten, waarbij gewezen wordt op de waardigheid van de mens en zijn recht niet slechts als economische waarde te worden verrekend.

Hiermee valt ook het onderscheid tussen een pragmatisch en een principieel standpunt ten aanzien van Wilders vraag weg. Immers, het pragmatische ja-antwoord is ook een principieel antwoord, namelijk verwijzend naar het principe van democratische openbaarheid. Niet voor niets protesteert Wilders tegen minister Van der Laan wanneer hij hem beschuldigt van elitair gedrag. Het volk heeft namelijk het principiële en fundamentele recht om alles te weten ten aanzien van overheidsfinanciën die hem direct aangaan.

Anderzijds is het principiële antwoord van het kabinet hoogst pragmatisch, omdat men zich daarmee afzet tegen de de-humanisering die Wilders partij bezigt. Men wil zich aan het volk verkopen als menselijk, terwijl men met evenveel gemak onmenselijke maatregelen neemt op elk mogelijk maatschappelijk vlak, zoals de invoering van het elektronisch kinddossier en de nieuwe paspoortwet. De overheid wil inderdaad, net als Wilders, alles weten van haar burgers en de informatie het liefst opslaan en gemakkelijk uitwisselbaar maken. Dit alles toont aan dat elk 'principieel' debat in Nederland onderworpen is aan een machtsspel, waarbij alle middelen geoorloofd zijn zolang zij succes sorteren. En succes is niets anders dan verkiezingssucces op weg naar meer macht.

Wilders vraag naar de kosten van allochtonen is geniaal. Niet alleen omdat hij zich daarmee weer eens in de schijnwerpers plaatst, maar vooral omdat elk antwoord bij voorbaat in zijn voordeel is. Negeren of weigeren te antwoorden betekent impliciet Wilders gelijk geven op verschillende niveaus: het establishment heeft geen respect voor het volk en is elitair en het maakt zich verdacht doordat het kennelijk iets te verbergen heeft. Beantwoorden aan Wilders' verzoek betekent aan de andere kant een schoffering van een belangrijk deel van de eigen achterban en brengt het risico met zich mee dat Wilders' vermoeden bewaarheid wordt: de allochtoon kost inderdaad meer dan hij opbrengt. Belangrijker is echter het gevaar dat men het eigen humane masker verloochent: CDA, PvdA en Christen Unie presenteren zich als christelijk en sociaal, wat ze beide overigens niet zijn!

Een slimmer antwoord is om te wijzen op allerlei praktische problemen bij het berekenen en interpreteren van de gegevens. Maar hiermee verschuift men slechts het probleem, want een berekening zál gemaakt worden en interpretaties zullen snel volgen, waarbij zeer waarschijnlijk te verwachten valt dat een 'anti-mosliminterpretatie' de voorkeur zal hebben, simpelweg omdat moslims sowieso verdacht en ongewenst zijn.

Het heeft overigens geen zin om te bakkeleien over de definitie van 'allochtoon' en of daartoe ook westerse allochtonen moeten worden gerekend. Wilders weet heel goed dat verreweg de meeste allochtonen moslim zijn (bijna een miljoen) en daarmee in verhouding de grootste kostenpost zijn. Bovendien zijn zij sociaaleconomisch het meest achtergesteld. Ook heeft het geen zin om erop te wijzen dat moslims in de jaren '60 en '70 zo verdienstelijk waren: de Nederlandse handelsgeest dicteert dat vroeger behaalde resultaten geen garantie zijn voor huidig en toekomstig succes, wat telt is nu; en nu ziet het er slecht uit voor die arme moslimdrommels.

Hoe nu iets zinnigs te zeggen met betrekking tot Wilders' vraag? Men moet allereerst toegeven dat Wilders op zeer intelligente wijze altijd de juiste vragen weet te stellen. Het intelligente zit 'm niet in de antwoorden maar in het vermogen de pijnpunten van het systeem als geheel aan te wijzen. Mijns inziens is de belangrijkste daarvan de schizofrenie die eigen aan het democratische systeem: enerzijds humanistische retoriek, anderzijds de voortdurende dehumanisering van de mens. Niemand ontsnapt hier overigens aan, ook Wilders niet. Zijn succes is daarom niet gelegen in het bieden van een alternatief voor het systeem, maar slechts in de negatieve ontmaskering van haar gebreken. Wilders' kunst ligt in zijn vermogen deze gebreken te identificeren en mee te liften op het heersende volkssentiment dat zelf niet in staat is die gebreken ter sprake te brengen.

De onhoudbaarheid van Wilders' project ligt hierin dat hij zijn kiezers voorhoudt dat de gebreken van het establishment te wijten zijn aan het establishment zelf. Dit vindt men geïllustreerd door zijn voortdurende schoffering van de zittende macht. Het is daarom tekenend dat Wilders niet uit is op revolutie, dus bevrijding van het volk uit het juk van een systeem, maar slechts op regime change, waarmee hij zichzelf als verlosser in het zadel helpt en de bestaande orde handhaaft.

De echte gebreken zijn echter niet gebonden aan de functionarissen in het bestel maar aan de inherente onhoudbaarheid van de democratische rechtsorde zelf. Maar dit propageren betekent uiteraard politieke zelfmoord.

Wilders' kracht is het vermogen om de inherente leugenachtigheid van het systeem extern toe te schrijven aan de functionarissen ervan. Zijn alternatief is niet het opheffen van het systeem maar een accentverschuiving naar meer authenticiteit en rechtlijnigheid. Deze vindt hij in een verrechtsing van het systeem, waarbij de oude democratische dilemma's waar alle politieke partijen mee kampen, namelijk die tussen humane idealen (links) en pragmatische machtspolitiek (rechts), worden opgeheven door expliciete verloochening van het humane, maar alleen richting de ander, namelijk de moslim.

Wilders leeft gek genoeg niet alleen van een schizofrene staat, maar ook van een schizofreen volk: het volk vervloekt het systeem, maar heeft er tegelijkertijd alle vertrouwen in. Dit is begrijpelijk: er is in zijn ogen geen aantrekkelijk alternatief voorhanden.

Ik op mijn beurt beweer dat het alternatief bij de schijnvijand ligt: de islam. Maar of dit ooit ingezien wordt betwijfel ik ten zeerste. Laten we eerst de gevolgen van een Wilders-regime ervaren!